04/02/2020
Mijn avontuur op Lesbos
Alles begint met een zeker poesje genaamd Lena (nu Pela). Haar zus Poppy (toen Era) had ik in december al geadopteerd via Caroline Kool van Sappho’s Stray Cats . De maanden erop volgend zag ik helaas dat het adopteren voor Lena maar niet wilde lukken, steeds zag ik haar weer voorbij komen op de Facebookpagina van Sappho’s Stray Cats waar ze werd aangeboden voor adoptie. Dat deed zeer…
Afgelopen augustus was ik het zat en dacht ik; “Dan komt ze maar hier, lekker bij haar zus”. Zo gezegd, zo bericht aan Caroline en zo ontstond even later het idee om haar zelf te gaan halen. (Normaliter is het zo dat als je een dier adopteert uit het buitenland, alles voor je wordt geregeld. Ze gaan dan met een vluchtbegeleider mee met het vliegtuig) Zelf m`n poes ophalen van Lesbos,upsss… Ik was al vijf jaar niet op vakantie geweest! Wie zou mijn beestjes hier thuis verzorgen? En kan het wel met mijn werk? Maar het kriebelde enorm. Ik was toch wel erg benieuwd naar hoe alles er daar uit zag en naar de mensen die de opvang van de dieren verzorgen en regelen.
on, Zee en Beesten!
Dus veel wikken en wegen ….”Nou vooruit,dan ga ik een paar dagen, van vrijdag t/m dinsdag” . Vluchten gecheckt…shit, hoog seizoen, alles zit vol. Behalve 1 week, die van 17 t/m 24 augustus, dat is wel lang…na veel overleg en geregel toch besloten het te doen en dus geboekt. Spannend!
Na een voorspoedig verlopen reis kwam ik op donderdagavond aan op Lesbos. Op advies van Caroline had ik geboekt bij Lassia Studios in Petra. Zij genoot hier altijd enorm en dus leek het mij een grandioos idee om hier ook naartoe te gaan .( Heel goed advies, het was er meer dan héérlijk !) Mijn plan was om de eerste dag lekker te relaxen (wat ik dus ook heb gedaan!) en op zaterdag een auto te huren en naar Anna Stamouli te gaan, zij ving Lena al een jaar thuis op.
Na een zeer spannende rit door de bergen én door een paar zeer nauwe hellende straatjes (?) kwam ik die middag aan bij Anna en haar man Giorgos. Ontzettend leuk en interessant om hen te ontmoeten na alle verhalen die ik al had gehoord van Caroline en gezien had op Facebook. Ook was het fantastisch om te zien hoe zij daar leven tussen de dieren en zich dag in dag uit voor ze inzetten. Wat mij vooral is bijgebleven, is de onveilige situatie waarin de dieren (en daardoor Anna ook omdat zij opkomt voor de dieren daar) daar leven. Ze worden gezien als overlast en vergiftiging is daar de normaalste zaak van de wereld. Ook worden ze gewoon gedumpt als mensen “geen zin meer” in ze hebben en over het algemeen worden ze gewoon aan hun lot overgelaten. De dierenopvangers op Lesbos helpen de dieren die er zijn zoveel als mogelijk maar ook zetten ze zich enorm in om er voor te zorgen dat dieren gecastreerd en gesteriliseerd worden, zo ook Anna.
Geweldig leuk om Lena eindelijk te zien natuurlijk, ze was in het echt veel mooier dan op de foto’s. Maar zeker ook om alle andere katten en honden te zien die ze in huis opvangen . Ik heb heel veel respect voor alles wat zij doen!
Zwembad Gast
Na een zeer interessante middag bij Anna en Giorgos en een iets minder oncomfortabele terugreis weer aangekomen bij Lassia. Omdat ik het wat laat vond om nog naar het strand te gaan besloot ik lekker bij het zwembad te gaan liggen met een drankje. Zo lag ik daar een tijdje, maar wat zag ik daar nou ineens rondrennen, al over mijn Sudoku boekje heen spiekend?
Het leek wel een Golden Retriever puppy… Maar deze zwembadgast hoort hier toch niet? Misschien de hond van één van de hotelgasten…. wél erg schattig zeg. Even vragen aan het meisje dat zit te lezen bij het zwembad. “Ja, die liep hier gisteren ook en toen was ie ineens weer weg”. Vreemd… Maar wat een geweldig schattig ventje zeg! ? Hij kwam mij ook even gedag zeggen en groette ook even al het personeel en de andere gasten. Maar voor ik het wist, was hij alweer verdwenen.
De ‘Zwembad Gast’
De volgende ochtend lekker op tijd er weer uit en terwijl ik op mijn gemak naar beneden slofte voor een heerlijk Grieks ontbijtje met een sapje én een perfecte Cappuccino, ( Echt zó genieten… ) liep daar dat hondje weer! “Ja”, zegt de ober, “die was mij gisteren ook al naar hier naartoe gevolgd vanaf het tankstation verderop aan de weg. Die loopt daar steeds rond”. Ik filmen natuurlijk, wat een lol, wat een leukerd! Wel zag hij er wat overstuur en onrustig uit. Erg dorstig ook, hij dronk steeds uit het zwembad. Volgens het personeel gebeurde het regelmatig dat er vreemde honden langskwamen, soms bleven ze wat langer maar meestal waren ze van de een op andere dag weer verdwenen.
Nadat het kereltje me gevolgd was naar m`n kamer en vervolgens naar m`n fiets (die ik inmiddels had gehuurd) en daarna naar de lobby van Lassia ben ik weggegaan met het idee van;” O, die is er straks vast nog wel”. Ik was tenslotte op vakantie, don`t worry, be happy ( en ging me nu dus een keertje niet met honden bezighouden , best dom achteraf om dat te denken in mijn geval …) , ik ging naar het prachtige strand van Anaxos die dag. Eenmaal daar duurde het niet lang voordat ik bij mijn strandbed vergezeld werd door een knap zwart teefje en twee kwispelende heren, ja ja ?… Het teefje ging gauw onder mijn strandbedje liggen en de heren vertrokken. Voor ik het wist had ik mijn telefoon in m’n hand, toch even informeren bij Caroline van Sappho’s Stray Cats hoe groot de kans is dat dat kleine mannetje het overleeft in zijn eentje langs een drukke weg. Voordat ik het wist zat ik in de rescue modus…” Stel nou dat hij er nog is als ik terugkom bij Lassia… wat dan?”. Vervolgens raad gezocht bij nog een paar andere dames en verder overlegd. Op de terugweg van het strand wilde ik nog even langs de supermarkt in Petra (oa om wat lekker dingetjes te halen voor ‘t kereltje) en zo kwam ik “toevallig” langs de puppy/kitten opvang van Tierfreunde. Daar had ik de vorige dag al naar gezocht maar ze niet gevonden. “O, hier zitten ze dus, niemand te zien dus later nog maar eens langs gaan”, dacht ik.
Weer aangekomen bij Lassia zag ik het kereltje nergens, niemand had hem nog gezien. Vanaf dat moment was iedere blaf die ik hoorde in de omgeving mogelijk van hem, ik maakte me zorgen. Het was tenslotte nog maar een pup van nog geen half jaar oud… Ik ben nog wat gaan zoeken op het terrein van Lassia (waarbij ik vergezeld werd door twee zeer knappe kleine poeze dames, één rood/wit en één zwart/wit, die ik eerder al had voorzien van wat lekker hapjes ?). Maar geen pup te zien…
Pelopás
De volgende ochtend slofte ik zoals inmiddels gebruikelijk naar het ontbijt. Hier sprak ik meteen de ober aan over de pup. “Heb je hem nog gezien? Ik zag hem gisteren nergens meer!”. Waarop hij antwoordde: “Ja hoor, die loopt rond bij het tankstation. Daar was hij net ook!” Hoe blij ik was om dat te horen…ik kan het niet omschrijven . Wat een opluchting, hij leefde nog !
Hup, op de fiets naar het tankstation in de hoop dat hij daar was. “Jazeker is ie hier, daar ligt hij”. De mensen van het tankstation wezen naar een struik. “Hij ligt daar onder te slapen”. Even voor de beeldvorming: er was tussen een hele drukke weg en het tankstation een groenstrook met een struikje, daar lag hij dus onder. Het bleek dus “gewoon” een zwerfhond te zijn (waarschijnlijk een paar dagen eerder daar gedumpt, wachtend op zijn baasje die natuurlijk nooit meer terugkomt). Zelfs de vrouw die werkzaam was bij het tankstation vond hem erg leuk, terwijl ze normaal weinig gaf om honden. Ze vroeg zelfs of ze hem nog eens op kon komen zoeken. Ik antwoordde dat dat een hele reis zou worden, want deze kerel ging mee naar Nederland… zoveel was me toen wel al duidelijk! Hij had mijn hart gestolen, en zo kreeg mijn vakantie een hele andere wending.
Met in de ene hand mijn fiets en onder mijn andere arm het kleine mannetje, terug naar Lassia ( zo`n 500 meter verderop), waar ik met een bezweet hoofd blij werd onthaald door Pelagia, de general manager , en het andere personeel. Maar wat nu? Ik had geen riem (leek me niet nodig deze vakantie, ik hoefde tenslotte niet te werken…). Al gauw werd er een riempje tevoorschijn gehaald en een stuk touw gevonden en als ik even wachtte kon iemand mij wel naar de opvang van Tierfreunde brengen (waarvan ik nu dus “toevallig” wist waar die was). Ook leek het Pelagia wel zo leuk om het ventje een naam te geven,toch? ” OK….een naam met een P dus (dat is bij mij traditie, gestart bij mijn lieve Jack Russell Pepper). Nou…tijdens mijn gewèldige fijne bergrit van gisteren kwam ik door een dorpje met de naam Pelopi. Dat lijkt me wel wat!”. Ze gaf aan dat dat een meisjes naam is en omdat dit een kereltje is zou het dan Pelopás worden… Dat klonk mij zeker niet verkeerd! Hij had nu dus een naam .
Hup, naar de opvang!
Niet veel later bracht de man van Pelagia me naar de opvang (zo aardig!). Eenmaal daar kwam Wanda, de beheerder van de puppy en kitten opvang van Tierfreunde, aan het hek. Het duurde even voordat ik haar kon overtuigen om Pelopás op te vangen. Begrijpelijk, want ze heeft het, zoals ik zelf heb kunnen zien in de daarop volgende dagen enorm druk met al die kleintjes in haar opvang. Gelukkig mocht Pelopás naar binnen en zou hij een paar dagen mogen blijven totdat duidelijk was waar hij naartoe kon en ik verzekerde haar dat ik de volledige verantwoordelijkheid op me nam voor hem. Ik was zo opgelucht! Hij was nu veilig, en hij kon tot rust komen. Hij kreeg eten en was omringd door mensen die het beste met hem voor hadden. Zo kregen de daarop volgende dagen een hele andere invulling. Los van mijn dagelijkse bezoekjes aan Pelopàs, zodat hij aan mij kon wennen, moest er ook vanalles geregeld worden. Hij kon niet bij Tierfreunde blijven. Maar ik kon hem natuurlijk ook niet zomaar mee naar huis nemen.
Pelopàs in de opvang
Zo zat ik dus heel wat meer met m’n telefoon in mijn hand als dat ik me had voorgenomen. Ik zou over een paar dagen terug gaan naar Nederland en wilde zoveel mogelijk regelen. Pelopàs zou nog even op Lesbos moeten blijven tot zijn health checks, paspoort, inentingen en meer geregeld zouden zijn. Ik vond het ontzettend moeilijk om hem achter te laten. Ik had niet veel tijd maar wilde wel zo zorgeloos mogelijk terug naar Nederland, wetend dat het goed met hem ging en er goed voor hem gezorgd werd. En iets uit handen geven, dat vind ik lastig als het om “mijn” beestjes gaat ?. Los van al het geregel hebben Pelopàs en ik nog lekker samen gewandeld en zoveel mogelijk tijd samen doorgebracht. Mede doordat ik elke dag bij de opvang kwam werd me steeds meer duidelijk dat ik hem het liefst daar zag blijven tot zijn vertrek naar Nederland, hij had het daar goed en was inmiddels ook helemaal aan Wanda gewend. Zodoende ben ik me ervoor gaan inzetten dat Pelopás lekker bij haar kon blijven en terwijl ik dit schrijf is hij dus nog daar. Het is nu wachten op een vlucht met vluchtbegeleider, en dat valt nog niet mee want het hoogseizoen is nu voorbij. Hij is inmiddels wel helemaal geënt en heeft zijn checks gehad. Hopelijk komt de dag snel dat ik hem kan ophalen van Schiphol zodat hij kan beginnen aan zijn leven als huishond in Nederland .
Maar… de werkelijke reden dat ik op Lesbos was was natuurlijk poes Lena. Op de dag van mijn vlucht kwam Anna met haar in een transport kennel naar de luchthaven. Ook kwam Melpo met een pup genaamd Azeru (van GAGA Animal care) naar de luchthaven, voor de pup zou ik vluchtbegeider zijn. Samen hebben we mijn koffers en de dieren ingecheckt. Als je vluchtbegeleider bent hoef je dus zelf niks te regelen,alles wordt voor je gedaan. Je hoeft alleen op de luchthaven van vertrek samen in te checken en op de luchthaven van aankomst het dier op te halen bij de speciale bagage afdeling waarna er na de douane al weer iemand van de stichting op je staat te wachten ,vaak samen met de adoptant, om het dier van je over te nemen).
We hebben nog even wat gekletst en toen ben ik weer richting Nederland vertrokken. Ik vond het heel moeilijk om Pelopàs daar te moeten laten maar ik moest er vertrouwen in hebben dat hij OK was en dat hij gauw zou volgen. Eenmaal terug in Nederland heeft Lena het de eerste anderhalve dag wat moeilijk gehad in die zin dat ze zich verstopte. Daar kwam al snel verandering in… het is een zeer ondernemend lief meisje dat dol is op contact, aandacht en gezelschap. En dan sta ik weer versteld van het aanpassingsvermogen van deze dieren… één en al respect. Voor de dieren maar zeker ook voor de mensen die dit allemaal mogelijk gemaakt hebben!!!